Dzisiejszy, a zarazem pierwszy, wpis dotyczy znaczenia tytułu Mgr inż. w branży IT. Temat poruszony nie bez powodu, ponieważ, gdy poziom adrenaliny po obronie egzaminu inżynierskiego i noce pochłonięte przez projekt inżynierski zostały odespane, zadałem sobie pytanie: ok, zawód jest, ale co dalej?

Na tak postawione pytanie jeszcze całkiem niedawno  bez zastanowienia odpowiadałem: magisterka i praca. Po głębszym przemyśleniu pewnych spraw, dyskusji ze znajomymi i analizie rynku pracy coraz jestem skłonny powiedzieć self study i praca, magisterkę można sobie z czystym sumieniem podarować. Z czego wynika ta zmiana?

Przede wszystkim z tego, że wcześniej nie skupiałem się na tym problemie bo: 1) temat był odległy, 2) nie widziałem alternatywy. Poza tym wydawało mi się, że mgr inż. z niezerowym  doświadczeniem w branży jest wystarczająco atrakcyjny na rynku pracy. Jak mylne było moje przekonanie uzmysłowiłem sobie dopiero podczas przerwy między inżynierką i magisterką.

Mając dużo wolnego czasu zacząłem chłonąć jak gąbka wiedzę z .NETowego świata, wyznaczyłem sobie nowe cele, wytyczyłem ścieżkę kariery, którą mam zamiar podążać, zobaczyłem siatkę przedmiotów dla mojej specjalizacji i plan zajęć. To właśnie niezadowalający plan rozpętał burzę w mojej głowie, która jak się okazuje całkowicie zmieniła moje poglądy na pewne sprawy.

Zakładałem, że oprócz zajęć dam radę pracować na ½ etatu, dokształcać po godzinach w dziedzinie m. in. .NET i tematach związanych developmentem, ponownie usystematyzuję treningi i jeszcze zostanie mi coś na relaks. Mój misternie ułożony grafik diabli wzięli kiedy zobaczyłem obowiązujący plan zajęć i uwzględniłem fakt, że doba ma 24h, z których 8 przeznaczam na sen. Wniosek był oczywisty, z czegoś trzeba zrezygnować.

Po wnikliwej analizie doszedłem do wniosku, że najmniej atrakcyjna okazuje się kontynuacja studiów z kilku powodów:

1. Magister to tytuł naukowy poświadczający (teoretycznie) wiedzę, a nie konkretne umiejętności (w odróżnieniu od zdobytych certyfikatów, doświadczenia, czy projektów wykonanych we własnym zakresie).
2. W zdecydowanej większości ofert pracy nacisk położony jest na doświadczenie i co najwyżej wykształcenie wyższe techniczne.
3. Plan zajęć znakomicie utrudnia podjęcie pracy i zdobywanie doświadczenia.
4. Występują upierdliwe przedmioty do zdania, co gorsza żaden z nich pożytek.
5. Wartość merytoryczna wyniesiona z zajęć jest niewspółmierna w stosunku do czasu trwania.

Punkty przedstawione powyżej powinny być dla mnie wystarczającym sygnałem, że szkoda czasu i najlepiej ten cały II stopień olać. Jednak (póki co) dalej studiuję, kosztem tego, że tymczasowo zmniejszyłem czas na eksplorację .NETowych technologii, rozwój własnego projektu i regularne treningi. To, co mnie trzyma na uczelni to presja wynikająca z tego, że w zasadzie każdy jest magistrem, co teoretycznie może utrudnić ewentualny awans i zamknąć ścieżkę kariery. Poza tym nie wiem na ile prawdziwa jest sytuacja, że pan nie-magister będzie traktowany jak Howard w serialu The Big Bang Theory.

Postanowiłem zapytać znajomych dlaczego zdecydowali się na dalsze studia. Odpowiedzi były dla mnie o tyle zaskakujące, że w znacznym stopniu pokrywały się z moimi odczuciami i przemyśleniami. Wśród argumentów nie chcę stracić zniżek, chcę odwlec w czasie regularne 8-godzinne dniówki, nie chce mi się jeszcze pracować bardzo często spotykałem się ze stwierdzeniami w naszej kulturze panują takie a nie inne stosunki społeczne, presja otoczenia, bez magistra jest mniejsza stawka. Znajomy z roku (IneQuation) niejednokrotnie podnosił dyskusję na ten temat:

Całość (z mojego punktu widzenia) sprowadza się do tego, że jeśli masz magistra, to:

• – rodzice/dziadkowie/dziewczyna/ktokolwiek przestają ci suszyć głowę,
• – jeśli masz ochotę zostać na uczelni to możesz,
• – jeśli kiedyś miałbyś ochotę/przymus pracować w na tyle dużej firmie, że mają osobny dział HR zatrudniający więcej niż 1 osobę, to:
• – nie zostaniesz odsiany od razu na wstępnym etapie rekrutacji,
• – nie odmówią ci awansu z powodu braku wykształcenia,
• – jeśli chciałbyś wyjechać do pracy poza UE i potrzebował wizy, to prawie wszędzie (np. do USA) za magistra jest więcej “punktów”, niż za inżyniera.

Zauważ, że przy prawie wszystkich argumentach pojawia się magiczne słowo “jeśli”. Jako, że nie jestem człowiekiem, który nie ma na siebie pomysłu i nie jestem skłonny pozostawiać rzeczy w rękach losu, to te argumenty zupełnie do mnie nie trafiają. Nie mam najmniejszej ochoty pracować na uczelni, nie mam zamiaru pracować w korporacji.

Natomiast mam zamiar wyjechać kiedyś poza UE, i dlatego uznałem, że dla spokojnej głowy z wizą jednak warto spiąć poślady jeszcze przez 3 semestry. (…)

Rzucić studia jest bardzo łatwo, pytanie tylko co dalej? Dla mnie alternatywą byłoby zastąpienie wykładów oglądaniem filmów z takich serwisów jak  Tekpub, Udacity, Coursera, czy Puralsight. Zamiast nudnych laboratoriów i ćwiczeń zaimplementowanie kawałka własnego projektu. Dopełnieniem całości byłoby przystąpienie do certyfikatów jako alternatywa dla egzaminów. To wszystko stanowiłoby dodatek do pracy. Dzięki temu odwróciłbym hierarchię, bo teraz to praca i doświadczenie są dodatkiem do całej reszty.

Zdaję sobie sprawę, że zebrane myśli nie wyczerpują tematu, dlatego pozostawiam temat otwarty do dalszej dyskusji. Przede wszystkim zależy mi na odzewie osób, które zakończyły już przygodę ze szkolnictwem wyższym, zetknęły się z regularną pracą i są w stanie powiedzieć jak to wszystko wygląda z innej perspektywy.

Kolejne wpisy będą już bliżej techniczne więc może ktoś zostanie na dłużej :).